08 augustus 2012

Picasso in de dop



Vandaag was het toch wel een beetje een bijzondere dag, al vroeg van huis en toch maar 80 km gefietst. Oorzaak heel simpel, bij Tiny helpen met wat schilderwerk. Omdat dit echt dicht bij de grond is durf ik dat wel aan, thuis laat ik het doen dat is net allemaal te hoog naar mijn simpele begrippen. Niet dat ik nou zo’n enorme hoogtevrees heb maar voor het geval ik wel naar beneden zou schuiven en er een stukje in de krant komt met de vraag waarom zo’n “Ouwe man” zo nodig omhoog moest, dan maar de jongere garde inschakelen en rustig bekijken hoe goed die dat kan. Ik was dus even heen en weer naar Tiny geweest en daar tussendoor heb ik goed mijn best gedaan, samen hebben we de poort en brugleuning onderhanden genomen en het is super opgeknapt. Toen ik heen reed zag ik de windmolens, sorry “zwaaipalen” ik verval toch weer snel in mijn oude gewoonten om ze een mooiere naam te geven dan ze volgens kenners mogen dragen, ze stonden zo mooi op een rijtje en dat tegen een wolkenloze hemel dat ik even ben gestopt om dit vast te leggen. Straks Kees even bellen misschien gaat hij morgen mee voor een rit(je).

1 opmerking:

Corn-Dolly zei

Nooit begrepen waarom mensen zo'n bezwaar hebben tegen die 'zwaaipalen'. Ik kan het nauwelijks horizon vervuiling noemen. Ze zijn wel technisch van uitstraling, niet zo romantisch als de oude houten krakende windmolens, maar hun doel dient hetzelfde zakelijke nut.
Toch zal het niet prettig wonen zijn vlakbij zo'n lawaaiige reus. Ik zoek ze altijd graag op in de Flevopolders vanaf ons romantische Veluwe.

Schilderen op een ladder is ook niet mijn hobby. Hoewel ik een gezonde rezerve voor hoogte heb, kan je niet spreken van hoogtevrees. Schilderen is zeker niet mijn hobby. Ik ben meer van het wroeten in de aarde. Helaas kan ik het nu niet meer uitstellen. Elke dag een raampje en een kozijntje dan maar. Gelukkig wonen wij in een bungalow en zijn de windveren van onderhoudsvrij Trespa. :-)